The fleet departs Seville, anchoring at Sanlúcar de Barrameda, the outport of Seville, for more than a month, in order to add to the provisions.
1- Seville- Sanlúcar de Barrameda
Departure on August 10, 1519- Arrival on different dates depending on the ship
Lunes por la mañana, 10 de agosto del año 1519, una vez que la escuadra tuvo a bordo todo lo que era necesario, como igualmente su tripulación, compuesta de 237 hombres, se anunció la partida con una descarga de artillería, y se desplegaron las velas de trinquete.
Descendimos el río Betis hasta el puente del Guadalquivir, pasando cerca de Juan de Alfarache, en otro tiempo ciudad de los moros, muy poblada, donde había un puente del que no quedan más vestigios que dos pilares debajo del agua, de los cuales es preciso precaverse, y para no correr riesgo alguno, debe navegarse en este paraje con la alta marea y ayuda de pilotos.
Continuando el descenso del Betis, se pasa cerca de Coria y algunas otras aldeas hasta San Lúcar, castillo de propiedad del duque de Medina Sidonia. Ahí es donde está el puerto que da al océano, a diez leguas del cabo de San Vicente, en el grado 37 de latitud norte. De Sevilla a este puerto hay de diecisiete a veinte leguas.
Algunos días después, el comandante en jefe y los capitanes de las otras naves se vinieron en las chalupas desde Sevilla hasta San Lúcar, y se acabó de vituallar la escuadra. Todas las mañanas se bajaba a tierra para oír la misa en la iglesia de N. S. de Barrameda; y antes de partir, el jefe determinó que toda la tripulación se confesase, prohibiendo en absoluto que se embarcase mujer alguna en la escuadra.
[7] On Monday morning, 10 August, St Lawrence’s day, in the abovesaid year, the fleet, having been supplied with all the things nec- essary for the sea and with men of every sort (our number was 237), the five ships made ready in the morning to leave the Mole of Seville, and discharging many pieces of artillery, the ships set their foresails to the wind, and descended the river Betis, at present called Guadalquivir, passing by a village called San Juan de Aznalfarache, once a large Moorish settlement, in the midst of which was once a bridge that crossed the said river, and led to Seville, where two columns of that bridge have remained even to this day at the bottom of the water; and when ships sail by there, they need men who know well the location of the columns, so as to avoid them. And it is necessary to pass them when the river is at high tide, as with many other places along the river that have insufficient depth for ships that are laden and too large to pass. Then the ships reached another village called Coria, and passed by many other villages along the river, until they came to a castle of the duke of Medina-Sidonia, called Sanlúcar, which is a port by which to enter the Ocean Sea, in an east and west direction with the Cape of San Vincente, which lies in thirty-seven degrees of latitude, and ten leagues from the said port. From Seville to this point [Sanlúcar], it is seventeen or twenty leagues by river.
[8] Some days after, the captain-general, with his other captains, descended the river in the small boats belonging to their ship, and we remained there for a considerable number of days in order to finish [providing] the fleet with some things that it needed. Every day we went ashore to hear mass in a village called Our Lady of Barrameda, near Sanlúcar. Before the departure, the captain-general wished all the men to go to confession, and he would not allow any woman to sail in the fleet for the sake of better order.
Noong umaga ng Lunes, 10 Agosto, araw ni San Lorenzo, sa nasaad nang taon, pagkatapos malagyan ng lahat ng kagamitang kakailanganin para sa dagat at sakay ang mga tao ng bawat bansa (dalawang daan at tatlumpu’t pitóng tao kami noon), naghandang lisanin ng plota ang pantalan ng Siviglia. Itinaas ng mga barko ang kaniláng mga forestaysail sa hangin hábang nagpapaputok ng maraming kanyon, at bumaba ng ilog Betis na tinatawag ngayon bílang Gadalcavir, kung saan nadaanan nilá ang isang nayong nagngangalang Gioan dal Farax, na isa dáting malaking pamayanang Moro. Dáting may tulay na tumatawid sa naturang ilog patúngong Siviglia. Nananatili magpahanggang ngayon sa ilalim ng tubig ang dalawang haligi ng nasabing tulay, at kapag naglalayag doon ang mga barko, kailangan nilá ng mga tauhan na alam na alam ang kinalalagyan ng mga haligi, upang hindi ito mabangga ng mga barko. Kailangan din siláng daanan kapag pinakamataas ang ilog kasabay ng pagtaas ng dagat, tulad ng ibá pang maraming nayon sa pampang ng ilog, na siyáng hindi sapat ang [kaniyang] lalim para sa mga barkong may karga at kailangang hindi ganoon kalaki ang mga barko upang makaraan silá. Pagkatapos ay naratíng ng mga barko ang isa pang nayong tinatawag na Coria, at nadaanan ang ibá pang maraming nayon sa pampang ng ilog hanggang makaratíng silá sa kastilyo ng duke ng Medina Cidonia, na tinatawag na San Lucar, na isang pantalan kung saan makapapasok sa Karagatang Dagat. Ito ay nása isang silangan at kanlurang direksiyon ng tangos ng Sanct Vincent, na matatagpuan sa latitud na 37 digri, at 10 liga mula sa nasabing daungan.4 May 17 hanggang 20 liga pababa ng ilog mula sa Siviglia hanggang sa puntong ito [na siyáng ang San Lucar]. Pagkatapos ng ilang araw, naglayag pababa ng ilog ang kapitán-heneral, kasáma ang ibá niyang kapitán, sakay sa maliliit na bangka ng kaniláng mga barko. Namalagi kami doon ng marami-rami ring araw upang tapusin ang [pagtutustos ng] plota ng ilang mga kailangang kagamitan. Pumapanaog kami sa pampang bawat araw upang makinig ng misa sa isang nayong tinatawag na Nosta Doña de Baremeda [Birhen ng Barrameda] malápit sa San Lucar. Bago ang aming paglisan, hiniling ng kapitán-heneral na mangumpisal lahat ng tauhan, at hindi nagpahintulot na maglayag sa plota ang kahit sinong babae para sa mga pinakamainam na pagsasaalang-alang.